این روزها همه به شدت طرفدار شبکه ها ی اجتماعی هستند.جدا کردن ثانیه ای ما آدم های امروز از این دنیای ارتباطات مجازی سخت ترین انقلاب ناشدنی قرن حاضره.قبل از هر چیز بگم هیچ کس مجذوب تر از خودم به این شبکه ها نبود.اگه اینستاگرام خسته کننده می شد با باز کردن یک اکانت فیسبوک به خیال خودم انگیزه بیشتری برای به فنا دادن دستی دستی اینترنت و از همه مهم تر وقتم میدادم.اما امروز که دارم این مطلب رو مینویسم تنها جایی که میتونید از من اثری از حضور آنلاین ببینید همین وبلاگ نوپا و ایمیل تار عنکبوت بسته ای که بعید میدونم روزی پر از پیام های دوستانه بشه.اینها رو نمیگم که بگم بله من آدم خاصی هستم و با شما که چند تا پروفایل مجازی دارید فرق دارم.صرفا دارم از یه تغییر شدنی حرف میزنم که برای من خیلی قشنگ و مفید بود.و یکی از انگیزه هایی شد که یه بازنگری به سبک زندگیم بیاندازم و فکر کنم دارم چیو به دست میارم و چیو از دست میدم.
بعد از حذف تمام شبکه های مجازی؛حنی واتس آپ و تلگرام تنها دلیلی که هنوز منو قانع میکرد حداقل حضوری توی این دنیای صفر و یک ها داشته باشم علاقه شدیدم به نوشتن بود.و بهترین راه کردن این خواسته چندان هم غیر قابل پیش بینی نیست.بله یک وبلاگ ساختم.اما اولین و دومین سرویس وبلاگ نویسی به شدت منو مایوس کردن.نه خبری از ضمانت در خطر نبودن نوشته ها بود نه امکاناتی رو در اختیار کاربر قرار میدادن که بگی اینجا دیگه خونه خودمه.داستان که به اینجاها رسید شروع کردم به وبلاگ های آزمایشی ساختن توی سرویس های دیگه و همونطور که توی صفحه درباره ی سمیراج هم گفتم تنها جایی که می شد با خیال راحت حرفاتو بیان کردن خود بیان بود.
این شد که بالاخره یه خونه مجازی هم پیدا کردم.و امیدوارم که همینطور که با ذوق تمام مینویسم روزی خواننده هایی هم پیدا کنم که منو لایق بدونند و برای خوندن متن هام اندکی از عمر با ارزششون رو صرف کنن.
خب اینم از اولین پست وبلاگ.فعلا تا بعد دوستان
درباره این سایت